เกี่ยวกับการผ่าตัดเพื่อไม่ให้ผู้ป่วยได้รับความเจ็บปวดนั้น ในประวัติมีบันทึกเมื่อปี ค.ศ.1810ของ นักเขียนหญิงชาวอังกฤษ ฟรานเชส เบอร์นีย์ (Ms.Frances Burney) ได้รับการผ่าตัดเกี่ยวกับโรคเนื่องอก ในยุคนั้นยังไม่มีการคิดค้นเกี่ยวกับยาสลบ ยาชาแต่ประการใด นางเบอร์นีย์ได้อธิบายประสบการณ์สิ่งที่หล่อนประสบในการผ่าตัด คือ แพทย์ได้ยัด และสอดโลหะเข้าในร่างกายของเธอเพื่อตัดชิ้นเนื้อร้ายออกจากทรวงอก ซึ่งเธอได้อธิบายไว้ว่า “ฉันร้อง และพยายามจะระงับความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด แต่ไม่ได้ผลแต่ประการใด ตลอดเวลาที่ได้รับการผ่าตัดนั้นฉันกลัว และกรีดร้องอย่างไม่อายใคร ความเจ็บปวดที่ได้รับจากการถูกมีดกรีดลงเนื้อนั้นเจ็บปวด ยากที่จะบรรยาย”
ผลจากการผ่าตัดในครั้งนั้น ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงทั่วโลกต่างได้พยายามคิดค้นวิธีการที่ทำให้คนหมดความรู้สึก ในขณะได้รับการรักษา ซึ่งบุคคลแรกที่ได้รับการยอมรับในการระงับความรู้สึก คือ วิลเลี่ยม โทมัส กรีน มอร์ต้น ผู้เป็นทันต์แพทย์ แห่งเมืองบอสตัน โดยใช้สารฮีเธอร์ใช้ในการสูดดม ในการทำให้ผู้ป่วยตนเองหมดสติก่อนได้รับการรักษา ซึ่งนายกรีน มอร์ต้นได้ลองทดลองกับคน สัตว์เพื่อให้ได้รับความมั่นใจก่อนที่นำมาใช้กับคนไข้ของตน
หลังจากนั้นนายกรีน มอร์ต้นได้ให้ความสนใจการใช้สารฮีเธอร์ ได้สอบเข้าเรียนแพทย์ที่มหาลัยฮาร์เวอร์ดเพื่อศึกษา และดัดแปลงสารฮีเธอร์ให้มีประสิทธิภาพ และปลอดภัยมากขึ้น จนสามารถคิดค้นเครื่องมือวางยาให้กับผู้ป่วยตนได้อย่างผลสัมฤทธิ์เต็มที่ นี่คือจุดเริ่มต้นของวิสัญญีแพทย์ในปัจจุบัน